Nurty psychoterapii
Wraz z rozwojem psychoterapii powstały różne nurty terapeutyczne, będące rezultatem tradycji psychoterapeutycznych, badań naukowych i doświadczeń psychoterapeutów. Różnią się spojrzeniem na naturę człowieka, mechanizmy nim kierujące i przyczyny powstawania zaburzeń, a także podejściem do leczenia i pracy terapeutycznej. Poniżej przedstawiamy w skrócie główne założenia podstawowych i najbardziej popularnych nurtów psychoterapeutycznych.
Podejście humanistyczno-egzystencjalne
Nurt ten zakłada, że objawy, z którymi osoba zgłasza się po pomoc, są wynikiem zablokowania naturalnego dążenia do rozwoju lub realizacji potrzeb. Celem terapii jest zwiększenie samoświadomości, doświadczenie zablokowanych emocji, zaakceptowanie siebie oraz zwiększenie poczucia wpływu na otaczającą rzeczywistość. Osoba, która przychodzi do gabinetu nie jest spostrzegana przez pryzmat choroby, ale jako istota ludzka, która napotkała przeszkody na drodze swojego rozwoju, dlatego w podejściu tym odchodzi się od używania określenia "pacjent". Terapeuta humanistyczno-egzystencjalny pomaga nie tylko w przezwyciężeniu objawów zaburzeń psychicznych, ale także w stanach niepokoju, lęku, zagubienia w życiu i poczucia egzystencjalnej pustki. Terapeuta jest autentyczny, empatyczny, akceptuje klienta bezwarunkowo i stawia go na równi sobie (nie ma tu już relacji typu ekspert-pacjent), co umożliwia stwożenie leczącej relacji terapeutycznej. Terapeuta nie bierze odpowiedzialności za klienta, ale towarzyszy mu w poszukiwaniu rozwiązania. Pracuje się na doświadczeniach i emocjach przeżywanych "tu i teraz", docierając w ten sposób do sedna problemu.
Na nurt humanistyczno-egzystencjalny składa się kilka różnych szkół terapeutycznych - m.in. Gestalt, terapia zorientowana na klienta, logoterapia. Podejścia te różnią się przede wszystkim technikami pracy, które terapeuta zorientowany humanistycznie może łączyć w zależności od potrzeb klienta.
Podejście psychoanalityczne i psychodynamiczne
Współczesna psychoterapia psychoanalityczna pochodzi od najstarszej szkoły psychoterapii, czyli psychoanalizy Zygmunta Freuda. Nurt psychodynamiczny, wywodzący się z psychoanalizy, zakłada, że życiem człowieka kierują nieuświadomione mechanizmy funkcjonowania, ukryte potrzeby oraz nierozwiązane konflikty, które rozwijają się w dzieciństwie i powodują trudności w dorosłym życiu. Praca terapeutyczna opiera się w dużej mierze na relacji z terapeutą, który naprowadza na wspomnienia z dzieciństwa, zachęca do dzielenia się myślami, spostrzeżeniami i uczuciami, a następnie analizuje i proponuje interpretacje, tak aby pacjent mógł lepiej poznać siebie i zrozumieć kierujące nim podświadome mechanizmy. Terapia w tym nurcie jest zazwyczaj bardzo intensywna - spotkania odbywają się co najmniej raz w tygodniu przez kilka lat.
Podejście poznawczo-behawioralne
Nurt poznawczo-behawioralny ukierunkowany jest na rozwiązanie konkretnego problemu, z którym pacjent zgłasza się na terapię. Praca koncentruje się na "tu i teraz", jest znacznie ograniczona w czasie (terapia trwa najczęściej od kilku do kilkunastu tygodni) i polega na stosowaniu technik terapeutycznych opartych na procesie uczenia się i warunkowaniu. Terapeuta jest ekspertem, który pomaga zrozumieć problem i proponuje konkretne sposoby działania. Celem terapii jest zmiana zachowania (strefa behawioralna) i zmiana sposobu myślenia (strefa poznawcza). W podejściu tym nie analizuje się przyczyn pojawienia się problemu, ale usuwa się jego objawy, dostarczając jednocześnie pacjentowi sposobów radzenia sobie w przypadku nawrotu.
Podejście systemowe
Podejście systemowe zakłada, że każdy człowiek funkcjonuje w systemie (w rodzinie lub szerszym systemie społecznym) i dlatego nie można analizować sytuacji pojedynczej osoby bez przyjrzenia się środowisku, w jakim żyje. Problemy zgłaszane przez pacjenta analizowane są w kontekście systemu i wzajemnych oddziaływań członków tego systemu. Podejście to ma zastosowanie przede wszystkim w terapii par i terapii rodzinnej. Terapeuta zawsze zachowuje neutralność, pracuje jednocześnie z kilkoma członkami rodziny, pełni rolę moderatora i wyznacza różne zadania do dalszej pracy w domu.
Podejście integratywne
Podejście integratywne do psychoterapii polega na łączeniu technik pochodzących z różnych nurtów. Terapeuta integratywny dobiera metody i techniki pracy w zależności od potrzeb konkretnej osoby, rodzaju zgłaszanych trudności i ich źródeł. Terapeuci pracujący w ten sposób zakładają, że nie ma jednego dobrego sposobu pracy, ponieważ podłoże zaburzeń psychicznych może być bardzo różne.
0 komentarze:
Prześlij komentarz